Laat nooit je kind in de auto achter!

Het was een mooie dag in Mei. Het was niet heel erg warm, het was ongeveer 21 graden. Inmiddels is het alweer een aantal jaar geleden. Ik had nog maar 1 kind van ongeveer 1 jaar oud. Ik ging met haar en mijn partner op bezoek bij mijn ouders en parkeerde de auto daar voor de deur onder een boom.

Oeps, iets vergeten

Na het bezoekje wilden wij weggaan en zette ik haar vast in haar stoeltje. Ik ging achter het stuur zitten en stak de sleutels in het contact en toen realiseerde ik mij dat ik iets vergeten was. Ik stapte uit de auto en schoof daarbij, met mijn broek over de bekleding van de stoel en zo laadde ik mijzelf op met statische elektriciteit. Gooide vervolgens de deur dicht en raakte daarbij kort het metaal van de deur aan. Het veroorzaakte een vonkje, waardoor de deur in de centrale deurvergrendeling schoot. Autosleutels in het contact en mijn kind in de auto. De auto stond half in de schaduw geparkeerd en het was niet een heel erg hete dag, maar ik was in paniek.

ANWB bellen

We besloten de ANWB te bellen, om de auto open te maken, om zo de kosten van een nieuwe ruit te besparen. Onderwijl hield ik mijn kleine scherp in de gaten. Ze was rustig, ze huilde niet. Ze zat kalm in haar stoeltje te wachten. De minuten kropen voorbij, wat maakte ik me zorgen. Vijf minuten gingen voorbij en alles was nog prima. De ANWB was nog niet in de buurt. We belden nog een keer en ze zeiden dat ze er snel aan moesten komen, dat ze er spoed van hadden gemaakt.
Na tien minuten waren ze er nog niet en begon de kleine rood aan te lopen. Toen besloten we niet meer te wachten en hebben toch een ruitje in geslagen om haar eruit te halen.

Op zich best vlot

Na 15 minuten kwam de ANWB aangereden. Best vlot, maar we wilden het risico niet meer lopen. Kleine kinderen kunnen hun warmte nog slechter kwijt als grotere mensen. De regeling van hun lichaamstemperatuur is nog niet optimaal.
Het was nog niet eens zo’n erg hete dag en de auto stond half in de schaduw, door die boom.

Er sterven kinderen in de auto

Dan hoor je dat mensen denken dat ze hun kind vijf minuten alleen in de auto achter kunnen laten op hete dagen en dan denk ik: ”Je weet niet waar je over praat. Je hebt geen idee” en het gebeurt niet zelden blijkt, want er sterven geregeld kinderen die achtergelaten zijn in de auto. Het grootste probleem is ook dat die ‘5 minuten’ vaak ook nog hun gevoelstijd zijn, maar in werkelijkheid al snel 15 minuten betekenen. Als je bezig bent, dan vliegt de tijd namelijk en ik zou die mensen dan ook willen aanraden om op hun horloge te kijken, hoe lang ze écht weg zijn.

Zonder toezicht

Het gaat niet eens alleen om warm weer, maar waarom zou je überhaupt je kinderen zomaar, zonder toezicht langs de openbare weg in de auto laten? Het is niet zo dat een auto een heel veilige plek voor ze is om zonder toezicht te zijn.
Ja misschien om even een brief te posten of iets anders waarbij je de auto continu in zicht houdt, maar zeker niet als je geen zicht op de auto hebt.
Er kunnen namelijk nog veel meer dingen misgaan, als je er niet bij bent.

Snelle boodschapjes zijn rampzalig

Ook ik zat met het probleem dat ik weleens een boodschapje moest doen en dat die kleine dan natuurlijk net in slaap viel. Autoritjes zorgen er heel vaak voor dat ze in slaap vallen en dan moet je ze weer wakker maken. Dan zijn ze chagrijnig, gaan ze krijsen en huilen, overstrekken terwijl je ze in de buggy moet wurmen. Drama is het, dat klopt, dat is het ook, maar het móet. Het kan niet anders.
Dan moet je je voorstellen dat mijn kinderen 1.5 jaar verschillen en dat ik er op een gegeven moment dus ook nog twee had. Dat was helemaal lastig.

Uitstellen

Ik stelde het doen van kleine boodschapjes dan ook altijd uit tot ik een ritje van die boodschapjes had. 5 boodschapjes halen bij 5 verschillende winkels, verspreidt door de stad. Het was een rampenplan en eens in de zoveel tijd ging ik er maar aan staan, dan moest het toch en ja hoor dan vielen ze weer net in slaap als ik bijna bij de 1e winkel was. Buggy uit de auto, boze kinderen omdat ze wakker gemaakt worden, krijsen, huilen, tieren, mensen die kijken, ik een rood hoofd. Overstrekken, omdat ze zo chagrijnig zijn dat ze die buggy niet in willen. De buggy die naar achter rolt, terwijl ik probeer dat kind in een zithouding te buigen, zonder het te ruw te doen, want dan lijkt het weer op kindermishandeling.

Zweten en zwoegen

Zweten en zwoegen was het. Met huilende kinderen de winkel in, boodschapje halen en dan weer terug die auto in. Weer hetzelfde tafereel, nog steeds chagrijnig in die zitjes zien te proppen en dan weer gaan rijden en soms herhaalde zich dat dan ook nog een paar keer, waren ze weer net in slaap gevallen, of ze bleven doorkrijsen dat kon ook nog. Pfoeh, wat was ik blij als dat erop zat, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om ze in de auto te laten zitten. Ik heb gezien hoe snel de ANWB een auto open kan krijgen. Er zijn vast genoeg andere mensen die dat kunnen en dan ben ik straks mijn kind kwijt? Wat als er iemand tegen mijn geparkeerde auto aanrijdt en ik ben er niet bij? Wat als ze moet spugen? Wat als ze in paniek raakt, omdat ik weg ben?

Altijd kids erbij

Dus nee hoe een crime het ook was om die boodschapjes te halen met de kinderen. Als ik geen direct zicht op mijn auto had en het langer dan 1 minuut duurde, dan haalde ik ze er altijd uit. Bij boodschapjes doen dus sowieso, want in een winkel zie je niks en dat duurt altijd langer dan 1 minuut. Ook in de herfst, in de lente en in de winter. Altijd.

Een mobiel om te bellen

Alleen als ik een brief moest posten of thuis wat in moest laden (wij konden niet altijd voor de deur parkeren) dan liet ik ze erin zitten. Verder nooit, maar dan ook echt nooit. Pas vanaf een jaar of 9 a 10, toen ze zichzelf konden redden wilden ze weleens blijven zitten of op de stoep wachten voor de winkel. Deuren open en dan konden ze er ook zelf uit. Dan hadden ze ook nog eens een mobiel om me te bellen (nee geen smartphone, maar gewoon een simpel mobieltje) als er iets aan de hand was en dat deden ze ook. Meestal om mee te delen dat ze aan het kibbelen waren, maar wat ben ik blij dat ik gewoon nog mee kan maken dat ze lekker aan het kibbelen zijn en niet ooit gestikt in een te hete auto.

Extra informatie

Vergeten baby in de auto? Zo gevaarlijk is het!

Bronvermelding

Tekst: Martine van der Reijden
© afbeelding: 123rf.com