Mobiele telefoons voor de kids. Een brug te ver?

Kinderen en mobiele telefoons, ja vooral smartphones bedoel ik dan. Dat vind ik nogal wat.

Mijn kinderen kregen op vrij jonge leeftijd een mobiele telefoon, puur om te bellen. Geen smartphone en dat was een bewuste keuze.
Wij hebben al jarenlang thuis geen telefoonaansluiting meer. Ik heb mijn mobiele telefoon van de zaak en dat is het. Daarom was het wel belangrijk dat er voor de kinderen ook een mogelijkheid was om te bellen. In noodgevallen bijvoorbeeld.

Vier telefoonnummers

Er stonden vier telefoonnummers in, van mij, van papa, van opa en oma en dat was het. Ze wisten hoe ze die moesten bellen in een noodgeval. Telefoonnummers uitwisselen met vriendjes of vriendinnetjes mocht nog niet. Dat was bijvoorbeeld om te voorkomen dat ze hun prepaid-tegoed erdoor zouden jagen en de kosten te hoog zouden worden.

Een brug te ver

Een smartphone vond ik een brug te ver. Vrije toegang tot internet vind ik niet iets wat geschikt is voor jonge kinderen. Toen ze eenmaal thuis op de laptop op internet mochten zat er een parent-control op, om te voorkomen dat ze op pagina’s konden surfen waar ze niets te zoeken hadden en ik zat er ook naast en keek regelmatig mee.
Met het opgroeien geef je ze langzaam wat meer ruimte om zelfstandiger achter de computer te internetten, maar de parent-control doet nog steeds zijn werk en je kijkt soms nog even mee. Ook worden nieuwsberichten thuis besproken die betrekking hebben op internetcriminaliteit. Puur als waarschuwing. Dat lijken ze te snappen, maar in de praktijk blijkt dat ze er vrij weinig van snappen.

Geen goede parent-control

Een goede parent-control voor een smartphone is er niet. Er zijn een aantal apps in de omloop, maar makkelijk te omzeilen. De kinderen zijn ook niet stom, ze zijn met die dingen opgegroeid en zien het soms nog beter dan moeders hoe je iets kunt omzeilen.
Daarom wilde ik ze niet al op jonge leeftijd een smartphone geven. 13 jaar was hier de afspraak en zelfs dat vind ik nog vrij jong. Echter toen de oudste met 12 jaar naar het voortgezet onderwijs ging, bleek een smartphone nódig. Ze moesten een smartphone hebben om lid te worden van de groepsapp voor de klas en nog meer van dat soort dingetjes. Eigenlijk belachelijk dat school dat soort dingen af kan dwingen. Het is niet veilig!

Sociale druk

De jongste werd ondertussen gepest, omdat ze nog geen smartphone had. De sociale druk om een smartphone te hebben is groot. Ik denk dat ouders dit niet beseffen, wanneer ze hun kinderen al op jonge leeftijd een smartphone geven. Het wordt norm en iets wat een norm wordt, wordt voor andere mensen heel lastig om niet aan mee te doen.
Sociaal lig je er dan uit, maar dat niet alleen. Bedrijven stellen hun producten ook steeds meer af op die normen. Al heel snel zijn dat soort luxe producten dus geen luxe meer, maar noodzaak geworden.

ANWB

Zelfs de ANWB haalt de praatpalen weg langs de snelwegen, de telefooncellen verdwijnen, parkeerautomaten worden steeds verder uit elkaar geplaatst, pinautomaten verdwijnen, brieven worden bijna niet meer per post verstuurd, TNT-brievenbussen worden verder uit elkaar geplaatst. De banken willen dat je hun app gebruikt om overboekingen te doen. Op zich is het heel mooi dat het kan, maar het is daardoor geen luxe product meer. Het wordt noodzaak, ook voor mensen met weinig geld. Ook voor mensen met kinderen met weinig geld, omdat de scholen het gebruik van een smartphone afdwingen. Niet alleen de scholen, maar kinderen onderling dus ook. Op straffe van pesterijen en uitsluiting. Dat zijn nogal heftige straffen niet? Voor het niet hebben van een smartphone?

Internetvrijheden

Ondertussen is het niet zo dat die kinderen erg goed met de internetvrijheden om kunnen gaan. Van de kinderen hoor ik dat klasgenootjes porno opzoeken op de telefoon. We hebben het hier over kinderen van 12 à 13 jaar! Ik ben niet tegen porno, maar die kinderen zijn daar nog te jong voor. Naast porno zoeken ze ook andere heftige zaken op, die niet voor hun ogen bedoeld zijn. Daarnaast doen ze aan cyberpesten, roddelen over klasgenootjes in groepsapps en sturen filmpjes en foto’s rond om andere kinderen mee te pesten. Soms gaan er zelfs naaktfoto’s rond op het internet van minderjarige kinderen. Volwassenen die zich voordoen als een kind achter de toetsen en jouw kind verleiden. In sommige gevallen haalt dit het nieuws en worden kinderen tot zelfmoord gedreven. Het loopt de spuigaten uit. Het kost letterlijk levens.

Dus zo goed gaat het allemaal niet met de vrije toegang tot internet bij onze kinderen. Reden genoeg dus om je kinderen daar nog even van weg te willen houden, tot ze groot genoeg zijn.

Gevaren van internet

Ze begrijpen heel veel nog niet van de gevaren van internet en dat zie ik bij mijn eigen kinderen ook terug. Ze worden hier heel goed voorgelicht en gewaarschuwd. Niet 1x, niet 2x, maar zo vaak dat ze zeggen: “Ja mam, nu weten we het wel, we zijn niet dom hoor!”
En dan toch nog zaken tegenkomen die niet door de beugel kunnen. Persoonlijke informatie geven in een chat met iemand die ze nog niet ontmoet hebben bijvoorbeeld. Ja, ik kijk af en toe nog steeds mee en dat is nodig op deze leeftijd. Privacy is ook belangrijk, maar hun veiligheid is iets belangrijker en ik laat de teugels steeds iets meer vieren en als het moet haal ik ze weer aan.

Music.ly

Filmpjes maken op music.ly waarbij je zeer grote vraagtekens kunt zetten. Oftewel, niet snappen wat het eigenlijk betekent dat het op het Word Wide Web staat, ondanks álle waarschuwingen. Ondanks alle aandacht die er hier in huis is voor hoe je veilig internet.
Ondanks alle nieuwsberichten die je ze keer op keer laat lezen van wát er mis kan gaan en hóe erg het mis kan gaan. Het dringt niet tot ze door.

Ondoordachte en impulsieve dingen

En dat is ook nog niet zo gek, want ze zijn nog jong. Hun hersens zijn nog niet volgroeid. Pubers doen ondoordachte en impulsieve dingen, die ze op dat moment erg leuk lijken. Waarvan ze denken dat het wel kan, dat het geen kwaad kan, omdat ze gewoon nog niet goed kúnnen begrijpen wat de gevolgen kunnen zijn. Ze leggen gewoon de link niet naar je waarschuwingen. Als ik ze vraag naar het hoe en waarom en de link leg naar mijn waarschuwingen, dan schrikken ze erg. Ze snappen het zelf ook niet. De oudste heeft zelfs een aantal keren de mobiele telefoon in mijn handen geduwd “Hier houd jij die maar bij je mam.” Om vervolgens, als de vrijheid weer gegeven werd, weer opnieuw de fout in te gaan op dezelfde manier.

Vrij open

Dan zijn ze hier nog vrij open tegen mij en hoor ik wat er bij andere kinderen gebeurt op de mobiele telefoons waar de ouders geen weet van hebben en dan vraag ik me echt af, waar we mee bezig zijn? Wat zijn we nu precies aan het stimuleren? Zonder een goede parent-control is het niet handig dat die jonge kinderen gaan internetten.

Passief

Last but not least worden ze er enorm passief van. De tijd gaat lekker snel achter zo’n ding en je verveelt je niet meer. Je wordt dus ook niet geprikkeld om dingen te gaan ondernemen. Verveling prikkelt je namelijk om iets te gaan ondernemen. Ze spelen niet meer buiten, maar hangen binnen achter de mobiel. Op die leeftijd zat ik zoveel mogelijk buiten! Tegenwoordig wordt hier de mobiele telefoon thuis weer ingeleverd. Hij mag alleen gebruikt worden als ze op school zijn en als ze even weg moeten. Streng? Misschien wel, maar laat mij dan nog maar even streng zijn. Als ze eraan toe zijn, krijgen ze de vrijheid wel.

Extra informatie

Checken van de smartphone: Wel of niet doen?
Dataroaming binnen de EU: hoe gratis is dat?
Hoe begeleid je pubers in het gebruik van smartphones
Verantwoordelijk leren omgaan met mobieltjes

Bronvermelding

Tekst: Martine van de Reijden