Mishandeling: Angst van veel ouders

Mishandeling: Angst van veel ouders

Mishandeling… zinloos geweld… Als ouder zijnde leef je iedere minuut van de dag in angst dat jouw kind iets overkomt. Natuurlijk is dit gevoel niet altijd even sterk aanwezig maar het sluimert altijd op de achtergrond. Ouderschap in het algemeen maakt je als mens kwetsbaar. Je eerste prioriteit is niet meer je eigen welbevinden maar dat van je kind. Want als er iets met je kind gebeurt, stort jouw wereld in.

Beschermen

Vanaf het eerste moment dat je zwanger bent, voel je in iedere vezel van je lijf hoe kwetsbaar je bent. In jou groeit een levend wezentje, waar jij zorg voor draagt en dat je koste wat het kost wilt beschermen. Als er iets met jou gebeurt, dan treft dit ook je baby. Als er iets met je baby niet goed is dan treft dit jou als een mokerslag. Laat het in godsnaam allemaal goed gaan, denk je tig keer per dag. Op dat moment besef je nog niet dat deze bezorgdheid om je kind, deel van jou gaat uitmaken voor de rest van je leven.

Veilig in bed

Iedere moeder is blij als ’s avonds de kinderen weer veilig in hun bed liggen. Iedere moeder doet een schietgebedje als haar kind voor het eerst alleen op de fiets naar school gaat. En iedere dag vertellen we onze kinderen om voorzichtig te zijn: Pas op dat je niet valt, kijk uit bij het oversteken, let goed op onderweg, ga niet met vreemde mensen mee, ben voor het donker thuis, enz. Bezorgdheid is een tweede natuur. Je zou alles wel onder controle willen houden om je kind veilig te stellen maar dat is onmogelijk. Al houd je je kind met argusogen in de gaten, je kunt geen invloed uitoefenen op toevallige omstandigheden.

Grootste angst wordt waarheid

Er zijn ouders die moeten dealen met het feit dat hun kind daadwerkelijk iets ernstigs overkomt.
Hun grootste angst wordt bewaarheid en de zon in hun leven gaat onder. Een kind af moeten geven is een afgrijselijke traumatische ervaring. Het is heel verschillend hoe ouders hiermee omgaan. Vaststaat dat het een psychische lijdensweg is. Sommige ouders krijgen nooit meer grip op hun leven. Het verdriet verteert hen van binnen. Hun bestaan heeft geen enkele zin meer. Andere ouders pakken de draad weer op, na verloop van lange tijd. Zij leveren een persoonlijk strijd om het gebeuren een plek te geven. Om te overleven wringt de geest zich in allerlei bochten en dit laat sporen na. Ouders ondergaan bijna altijd een persoonsverandering.

lijn groen oudersenzo
Mishandeling: Angst van veel ouders

Vader van overleden puberzoon (13) vertelt

Het is alweer vierentwintig jaar geleden dat wij onze zoon moesten afgeven. Voor onze dochter hebben we destijds de draad weer opgepakt. Ik denk dat het klopt wanneer men zegt dat je door moet met leven voor je andere kinderen. Onze dochter was nog jong en had een hele toekomst voor zich. Daar dien je als ouder rekening mee te houden. Waar wij de meeste moeite mee hadden was het feit dat het niet had hoeven gebeuren. Hij werd geschept door een dronken chauffeur. Naast je verdriet kamp je dan ook met woede en onmacht. Er werd op wrede wijze ingebroken in ons gelukkige gezinsleven. Een springlevend dertienjarige jochie dat van het leven genoot, sloot zijn ogen voorgoed. Je kunt het niet bevatten. Een jong mensenleven in één luttele seconde verwoest. Maar ook ons leven werd verwoest. Ik werd een schim van de man die ik voorheen was. Het verdriet was zo vreselijk groot, ik werd murw geslagen. Daardoor verander je sterk.

Verdriet gedeeld

Mijn vrouw en ik hebben samen ons verdriet gedeeld, daar moet je wel toe in staat zijn. Het heeft ons huwelijk gered. We hebben ook geprobeerd om onze dochter daarna niet te verstikken in onze over bezorgdheid. Dat is heel moeilijk geweest want die neiging heb je heel sterk. Het verlies van nog een kind overleef je namelijk niet. Het besef dat zij recht had op, een zo normaal mogelijk leven heeft ons wel geholpen om deze angst te onderdrukken. Nu, jaren later kan ik zeggen dat wij het een plek hebben gegeven. Al blijft het een schrijnende pijn op de achtergrond die nooit verdwijnt. Maar voor onze dochter moesten we door. Iedere verjaardag datum van hem, vragen we ons af hoe hij er nu uit zou hebben gezien. Hoe zijn karakter zich zou hebben ontwikkeld. Nee, de oude word je nooit meer.

Ouders gaan door een hel

In het gunstige geval dat het kind overleeft zeggen alle ouders achteraf ook dat ze hierdoor zelf veranderd zijn. Het doet er niet toe of het kind ernstig ziek is geweest, een zwaar ongeluk heeft gehad of slachtoffer is geworden van zinloos geweld: Ouders gaan door een hel.

Moeder van een peuter(3) die een zwaar auto ongeluk overleefde vertelt

Het ongeluk was een samenloop van omstandigheden en van schuld was dan ook geen sprake. Wij kwamen door slecht weer in een kettingbotsing terecht en bleven zelf ongedeerd, maar onze dochter werd de dupe. Een tegenligger slipte en ramde de zijkant van de wagen, daar waar onze dochter zat. Het is onvoorstelbaar dat zij het heeft overleefd. We werden door de chirurgen op het ergste voorbereid. Na al die zware operaties hebben ze haar wekenlang in coma gehouden. We zijn inmiddels een jaar verder en het gaat naar omstandigheden heel goed met ons kind. Het is nu hopen dat ze er echt niets aan heeft overgehouden. Maar dat hangt af van haar verdere ontwikkeling. Niets is meer hetzelfde als voorheen. Mijn belevingswereld niet en ik zelf niet.

Intens dankbaar

Als je door zo’n hel bent gegaan, ben je intens dankbaar dat je je kind weer terug hebt. Maar ik word nooit meer mezelf. Ik heb oog in oog gestaan met mijn grootste angst en de wereld om mij heen viel compleet weg. Mijn man en ik leefden een paar maanden in doodsangst en onzekerheid. De geestelijke dreun is zo hard aangekomen, dat ik al blij ben als ik redelijk functioneer. Autorijden durf ik niet meer. Ik kan me niet meer druk maken om futiliteiten en erger me aan mensen die dit wel doen. Je leert in die tijd ook je echte vrienden kennen. Sommige laten je vallen als baksteen omdat ze niet in staat zijn om te dealen met iemand die in psychische nood verkeert. En jij niet in staat bent om je überhaupt ergens anders mee bezig te houden dan de toestand van je kind. Dat doet pijn, alsof je dubbel gestraft wordt voor iets wat jou, buiten je schuld om is overkomen. Hierdoor voelden wij ons ook alleen staan in het verdriet. Mensen hebben geen idee wat een impact het hele gebeuren heeft gehad op mijn man en op mij. Daarom zijn we nu bij een lotgenotengroep gegaan, daar vind je herkenning en troost.

Kostbaarste ‘bezit’

Als er iets gebeurt met het meest liefdevolle en kostbaarste ‘bezit’ in je leven; je eigen vlees en bloed, dan wordt de bodem onder je voeten weggeslagen. Je zou wel alles wel willen doen om je kind te beschermen maar we hebben nu eenmaal niet alles in de hand. Dit besef maakt dat we als ouders zo bezorgd zijn. De wetenschap dat je daarnaast je kind ook moet stimuleren om zelfstandig te worden, maakt het er niet gemakkelijk op. We moeten langzaam loslaten en steeds meer op het eigen inzicht van het kind gaan vertrouwen. Het voelt soms tegenstrijdig maar er is geen ontkomen aan. Ons eigen welbevinden is direct gerelateerd aan het welzijn van onze kinderen. Ons geluk is dus afhankelijk van het welzijn van onze kinderen. Ouderschap is prachtig en we houden zielsveel van onze kinderen. Maar wat maakt het je kwetsbaar als mens. Het liefst zouden we onze kinderen in een doosje willen doen om te bewaren, voor altijd te bewaren.

Liefs Janine

Meer informatie

Heeft jouw puber een grote mond?
Wat als jouw kind die foute vriend is?
Hoe communiceer je met een puber?
Piekerende puber. Wat doe je als ouder?

Bronvermelding

Tekst: Janine Jongsma-Te Marvelde
Stockfoto: 123rf.com

BabyBaby

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *