Cybercrime en cyberwar: Een boek vol waarschuwingen en tips

7 februari 2018 Een reactie plaatsen

Al geruime tijd heb ik het idee dat mijn telefoon wordt afgeluisterd. Niet specifiek mijn telefoon, maar smartfoons in het algemeen. Het was mij al een aantal keer opgevallen dat ik ergens over had gesproken, bijvoorbeeld een bepaald automerk of smartfoon en als ik dan ging surfen, ik precies van die merken banners zag in mijn Googlebrowser. De eerste keer schoof ik dat opzij als ’toeval’. De tweede en de derde keer ook. Uiteindelijk kwam het zo vaak voor, dat ’toeval’ geen optie meer kon zijn. Toch wilde ik er nog niet in geloven, maar afgelopen zomer kreeg ik zo’n beetje het bewijs in mijn schoot geworpen. Of eigenlijk in mijn fietsmandje.

Op en neer naar Boskoop

Het was zomer en 1x per week reed ik met mijn e-bike van Den Haag naar Boskoop op en neer. Ik maakte gebruik van Google maps om te voorkomen dat ik verkeerd zou fietsen. Ik ben niet zo’n postduif, dus Google Maps was mijn beste vriend tijdens mijn fietstochten. Tijdens één van de weekenden dat ik weer naar Boskoop was gefietst hadden we een BBQ met een aantal vrienden. Eentje begon over mijn fietstochten en of het niet leuk zou zijn via Bentwoud (nieuw aangelegd natuurgebied in de buurt van Boskoop) te fietsen. Ik gaf aan dat dit voor mij niet handig was omdat ik dan zou moeten omfietsen en ik de afstand Den Haag/Boskoop lang zat vond.

Volstrekt onlogisch

De volgende dag fietste ik weer naar huis. Een vriendin van mij reed met mij mee. Uiteraard had ik mijn Google Maps aan staan en ineens gaf de app – in tegenstelling tot alle voorgaande keren – een andere route aan. Google Maps wilde mij via Bentwoud naar Den Haag laten fietsen. Volstrekt onlogisch, want de tocht duurde ineens 20 minuten langer.
Nooit eerder heb ik hier op gezocht of naar gekeken en logisch was het zeker niet. Ik moest ineens aan het gesprek denken, de avond daarvoor. Dat we met elkaar hadden gesproken over de route via Bentwoud…
Als ik dit bericht lees in het AD, is dat echt niet zo’n gekke gedachte van mij.

Digitalisering

Onze wereld digitaliseert in een razend tempo en ik vraag me af of we ons bewust zijn van de risico’s. Bedrijven als Facebook en Google die al onze privégegevens verzamelen en misschien wel meer van ons weten dan wijzelf. Ze weten wie jij bent, waar je woont, met wie je omgaat, wat je eet, wat je hebt gedaan en waar je was. Je surfgedrag toont waar je interesses liggen. Alles bij elkaar geeft meer informatie over jou dan je je realiseert. En als zelfs onze gesprekken worden gedigitaliseerd, zoals bovenstaande lijkt te bewijzen, dan is niks meer veilig (en heilig).
Nog los van alle mogelijke cyberaanvallen. Gisteren nog wist een 18-jarige met een DDOS aanval banken en de belastingdienst stil te leggen. Gewoon omdat hij het leuk vond. De reden is niet eens zo interessant, het feit dat hij het kon wel. Wat hoe veilig is ons geld nog bij een bank?

Marc Goodman

Marc Goodman is een van de meest ervaren experts op het gebied van cybercrme en cyberwar. Volgens hem kunnen en mogen we ons niet veroorloven naïef te zijn, voordat er geen weg terug meer is. Gelijk heeft hij. Maar misschien zijn we al veel te ver en te lang op weg om het tij nog te keren? Is het eigenlijk al niet te laat?