Een anonieme klaagmuur, omdat iedereen wel eens zijn hart wil luchten
Een anonieme klaagmuur. Of je nou zwanger bent, net bent bevallen, een peuter, schoolkind of puber hebt rondlopen, soms is het moederschap of vaderschap net niet wat je ervan had verwacht. Zwangerschapskwaaltjes zijn soms heftiger dan alleen maar ‘vervelend’, babygehuil kan soms door merg en been gaan als het – voor je gevoel – al uren duurt, een dwarse peuter plak je soms het liefst achter het behang bij de honderdste ‘nee’ van die dag en pubers plak je soms het liefste achter het behang.
Hoofd in de wolken
Volgens iedereen hoor je met je hoofd in de wolken te lopen maar je merkt dat dit niet altijd mogelijk is. Natuurlijk houd je zielsveel van je kindje of die baby in je buik, maar soms een ietsiepietsie minder.
Brok ellende in je lijf
Zit je met een brok ellende in je lijf of hoofd, of wordt je keel letterlijk dichtgeknepen door ingehouden verdriet, woede of frustratie: lucht dan anoniem je hart op onze klaagmuur. Of lees de reacties die andere moeders en vaders hier al hebben achter gelaten. Die soms precies tegen dezelfde emoties of onmacht aan lopen als jij. En wat een verademing is het, te lezen dat je niet de enige bent! Dat lucht nog eens op!
Even anoniem je hart kunnen luchten, zegt niets of je wel of niet genoeg van je kindje houdt. Een moment van stoom afblazen lucht op, de herkenbare klaagzangen van anderen bieden troost. Even klagen maakt je géén slechte vader of moeder. Je zal zien, dat je niet de enige bent. De klaagmuur biedt jou de gelegenheid om je gedachten te verwoorden en je gevoelens te uiten, zodat dingen niet zwaarder gaan wegen wanneer je er mee doorloopt. En eenmaal je gal gespuwd, kun je het leven weer met een glimlach aan!
Spelregels
Je mag over alles en iedereen klagen maar houd het beschaafd. Grof taalgebruik, discriminerende en/of seksueel getinte teksten zullen door ons niet worden geplaatst. Je klaagzang en/of geheim dient echter te allen tijde een relatie te hebben met je zwangerschap(swens), baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber of ouderschap in het algemeen, in de ruimste zin van het woord.
1042 berichten.
Dit komt me heel bekend voor
En wat vind je vriend/man daarvan?
26 weken zwanger en 13 kilo erbij voel me zo dik en lelijk elke dag opgeblazen buiten adem tegenover mijn vriend voel ik me zo dik wil niet meer vrijen durf me niet meer naakt laten zien ben zo blij dat ik een kindje krijg maatvoering me toch zo slecht terwijl ik echt op men voeding let vind het vreselijk heb echt bang voor veel bij te komen het vliegt er gewoon aan
34 weken alles doet pijn!!! Klaar mee!!!!!!!!!
Gestopt met de pil als smoes dat ik liever geen troep meer wil slikken maar stiekem gestopt omdat ik heel graag zwanger wil raken.
Ik ben 37 weken zwanger, heb een heerlijke zwangerschap gehad, maar ben het nu beu! Hij mag komen.....
Ik ben er juist achter gekomen dat ik zwanger ben ik ben 22 jaar en een jaar en half geleden heb ik een abortus moeten plegen omdat mijn situatie met mijn huidige dus dezelfde vriend niet goed was voor een kindje . Nu een jaar en half later met de pil ben ik terug zwanger geworden ik woon in het buitenland en durf het hem absoluut niet te vertellen. Het eerste kindje wou hij al noet en regelmatig zeg hij als je zwanger bent zou ik je dumpen want dat past niet in mijn toekomst op deze moment .. Hij is dezelfde leeftijd als mij.. Al bij al ik ga nooit in mijn leven nog een abortus plegen dus als alles goedgaat komt het kindje .. Ik heb alleen totaal geen idee hoe ik het moet vertellen en ben tegelijk ook supper bang.
Ik ben 37 weken zwanger en super nieuwschierig naar onze kleine man. ik heb nu een relatie van 5 jaar met mijn hele lieve zorgzame vriend. maar mijn schoonmoeder is een heks! aan het begin van onze relatie probeerde ze ons uit elkaar te halen, wat overigens niet gelukt is.. maar het word met de dag erger... toen ik ongveer op de helft van de zwangerschap zat begon ze te eisen gebeld te willen worden als de zwangerschap begint.. en dit ging zover dat ze leugens begon te vertellen.. ik heb haar toen duidelijk gemaakt hier niet van gedient te zijn. heb haar uitgescholden en gezegt geen oma te worden ( mijn fout ) heb hiervoor ook mijn excuses aangeboden en kreeg als antwoord jaaa want ik was heeel boos op jou... of te wel alles legt ze in mijn schoenen. nu is er vorige week wat voor gevallen.. mijn zwager vertelde mij een autostoel te kopen (let op zwager heeft net week zijn rijbewijs) dus ik zeg hem maar voorlopig komt het eerste half jaar de kleine niet bij jou in de auto.. 3 dagen erna krijg ik van me schoonmoeder te horen waarom ik zo te keer tegen hem ben gegaan want zelfs de buurman had het gehoord... nu lijd mijn schoonmoeder waarschijnlijk aan een soort depressie die mij en schoonzus als bedreiging zien.. maar wat moet ik hier nu mee? wil daar niet meer heen en nog minder dat mijn kind daar komt. maar wil hem mijn schoonvader niet ontnemen!?
Ik moet nog 5 weken zwanger zijn en heb veel kramp en steken. Mijn vriend doet net alsof hij er voor me is... maar eigenlijk zit hij alleen maar achter zijn computer. Hij hoort me niet als ik tegen hem praat. Hij helpt me amper in het huishouden en als ik er wat van zeg.. dan zegt hij dat ik zo zeur door de hormonen. En dat ik me niet druk moet maken en hij wel van me houdt. Pfff ik krijg hem maar niet aan het verstand dat ik wil dat hij me meer helpt en naar me luisterd... hoe krijg ik dat voor elkaar??
Ik ben nu bijna 17 weken zwanger en ik vind het leuk om zwanger te zijn , maar het idee dat ik straks een kind krijg maakt me best wel deppresief , ik krijg er deppresieve gevoelens van , is dit normaal of moet ik toch met iemand die proffesioneel is gaan praten? Alvast heel erg bedankt
Hoi ik ben 26 jaar en heb al een dochter van 6 nu ben ik zwanger van de 2e en heb een vriend van 43 we wonen wel apart hij is verder wel goed maar hij heeft geen werk en zit in de schuldsanering nog een paar maanden hier Door staan mijn ouders ook totaal niet achter deze relatie en durf ze ook niet te vertellen dat ik zwanger ben
24 weken zwanger van de 2e en ik vind er niks aan! Tot 22 weken extreem misselijk geweest en heeeeel veel gespuugd, in totaal 14 weken kotsmisselijk op bed gelegen en nu dat over is had ik gehoopt meer te kunnen genieten. Maar nu ben ik op, geen energie en t beetje dat er is gaat naar m'n zoontje (op t moment n klein draakje van 2,5) en lieve man. Waarom duurt een zwangerschap zooooooo verrekte lang?! Ik wil af van die k hormonen en me weer mezelf voelen. Zo!
Belgje hier, 35 weken en nog 4 weken werken voor de boeg. Je kiest er hier zelf voor om zolang door te werken (meer tijd met je kindje...) maar ik vind het zooooo stom allemaal. Werk werk, bla bla. En dan te weten dat ik 'mag' stoppen (jaha, 'mogen', maar dan kan ik de kleine met 9 weken in de creche droppen, wat voor een keuze ook)...ik denk echt de hele tijd 'Je doet het voor de kleine, je doet het voor de kleine'. Maar ik kan niet eens het plein meer over (werk tov ingang treinstation) zonder dat mn been begint te trekken en mn buik hard wordt. En sowieso denken een paar collega's: "oh, zullen we dat snel aan haar geven, voor ze weg is". Aargh, laat me gewoon met rust. Ik tel meer af naar mn laatste werkdag dan naar de geboorte!!!!
Mijn schoondochter is ruim twee weken overtijd, terwijl ze de pil slikt. Ze is zo lui en vies, arm kind wat daar geboren gaat worden. Grote schulden, geen werk, hele dag in dr nest terwijl mijn zoon aan het werk is. Ook hij maakt er een potje van in zijn leven.. Tja, ze zullen het samen moeten doen, maar ik hoop oprecht dat het loos alarm is...
Mijn vriend heeft al een dochter van 8. Nu ben ik ook zwanger, maar mijn vriend heeft het alleen maar over de zwangerschap van zijn ex. Zijn ex wil ook alles voor ons kopen. Ik ben verdomd zwanger! Zij niet. En al helemaal wij drietjes niet
ik heb al zoveel meegemaakt in me jonge leven, ben 22 en woon 2 jaar samen met mijn vriend. geen ideale woonsituatie en tog willen we een kindje.. Alles wat ooit gebeurd is word ik nog steeds elke dag mee wakker veel verdriet in mijn hart.. soms weet ik niet meer of ik nou een baby wil met mijn vriend omdat dat ons compleet maakt of dat het aleen mij compleet zal maken.. het enigste ECHTE Gelluk sinds jaren een kind.. zijn al een jaar bezig en het mag nog niet lukken zal dat een teken zijn?
4 jaar geleden wilden mijn man en ik graag een kindje. Na twee jaar proberen bleek manlief slecht zaad te hebben. Hebben gesproken over behandelingen in het ziekenhuis en mijn man wilde ons meteen enthousiast aanmelden voor de wachtlijst. Uiteindelijk tijdens wachtperiode besloten niet het medisch traject in te gaan en ons te richten op andere dingen zoals reizen en oppaskindjes/ neefjes/ nichtjes. Nooit terug aan de pil gegaan en man vond dat prima. Man is nu ee half jaar gestopt met roken, dus zaad zou iets verbeterd kunnen zijn?? Bij mij gaat kinderwens weer enorm kriebelen,droom snachts zelfs over zwanger zijn, maar man is nu helemaal gefocust op leven zonder kinderen en is daar nu blij mee. Vraagt bij seks ook of ik in mijn vruchtbare periode zit, want anders wil hij liever voor t zingen de kerk uit.. ik durf bijna niet te zeggen dat ik toch wel graag een kindje wil omdat hij nu zo overtuigd is dat hij liever een leven zonder kinderen heeft en ik degene was die voorheen zo twijfelde, anders hadden we twee jaar terug al behandelingen gehad. A.s. donderdag ben ik vruchtbaar. Zou ik zeggen dat ik niet vruchtbaar ben en hopen op natuurlijke zwangerschap??
Ik ben nu 36 weken zwanger en heb al jaren een vaste relatie. Rondom de bevruchting ben ik verkracht door een bekende. Ik heb het niemand verteld omdat ik me zo ontzettend schaam. De verkrachter heeft een condoom gebruikt. Ik heb een niet invasieve vaderschapstest laten uitvoeren via consanguinitas en hieruit bleek dat mijn man de vader is. Maar ik ben zo verschrikkelijk bang. Ik huil de hele dag. Functioneer niet meer. Wil alleen in bed wegkruipen. Wat moet ik doen? Wat als de test onjuist is en de verkrachter de vader?? Dit kind was zo gewenst voor mij en mijn partner... Ik ben zo bang. Ben al naar een psycholoog geweest maar ze kunnen niets doen omdat mijn gedachten niet irreëel zijn. Ik kan zien van wie het kind is vanwege raciale verschillen. Als het kind niet van mijn partner is wil ik niet meer leven. Ik zit er helemaal doorheen.
Ik heb een miskraam gehad toen ik achttien was door toedoen van mijn ex. Nu ik al drie jaar een leuke vriend en verloofde heb kan ik het niet verbergen.. 23 jaar ben ik nu en ik wil het zo graag. Het appartement is te klein. Geld is niet genoeg. Pff. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Mijzelf gelukkig maken?
Mijn vriend en ik zijn bijna 4jaar samen en proberen al 3 jaar zwanger te worden en het lijkt maar niet te lukken.heb soms wel alle symptomen en zelfs overtijd maar het draait altijd weer op niets uit ik word er echt heel moedeloos van en heb de moed op gegeven! Als ik er met mijn vriend over praat zegt hij dat het aan mij ligt omdat ik er teveel mee bezig ben en het daarom niet lukt. Ben zo bang dat ik geen kinderen kan krijgen en dat hij me zal verlaten. We willen dit allebei zo graag! Iedereen vraagt me steeds wanneer wij er eindelijk aan gaan beginnen en dan voel ik me zo rot omdat het mij maar niet lukt. Is er iets mis met mij??? Ik weet het echt niet meer en voel me zo verloren!
mijn man was ook zo ahaha, hij was in schok toen hij hoorde dat ik zwanger was en kon het moeillijk geloven, na een paar weken vertelde hij het trots aan zijn moeder en later toen ik echt een buikje had begon hij me buik te aaien en tegen de baby te praten. meid het komt goed hoor bij sommige mannen duurt het even voordat ze het beseffen, geloof me straks als die kleine er is zal hij er verschrikkelijk blij mee zijn!!
Ik ben zwanger, en de vader ligt nu zwaar depressief op bed! Terwijl dit toch hoofdzakelijk MIJN probleem is! #slachtofferrol bah bah bah... Ik wil GEEN smeeksmsjes! Ik wil GEEN smeekbedes aan de telefoon! Ik wil een piepklein beetje steun. Of desnoods niks. Nu voel ik mij dubbel schuldig! En rationeel weet ik dat dit nergens op slaat. Maar toch... bah!
Zwanger... van een man die allergisch is voor kinderen, terwijl onze relatie ook al was verbroken omdat ik al twee kinderen heb. Hij ligt nu zwaar overspannen op bed. En ik heb geen idee wat ik moet doen. Ruim boven de 40... geen ideale woonsituatie en een bedrijf waar op dit moment geld bij moet. Houden of niet? Wat een k*tkeuze!
zóóóóóó herkenbaar.....!
Pfff... ik ben het nu wel zat. Mag mijn kind eruit?
Na 2 miskramen weer zwanger. Nu 5 weken zwanger en bloedverlies!!! Gaat het weer mis??? WAAROM!!?
Vind helemaal niets aan zwanger zijn! Jammer dat het kindje niet op sterk water kan groeien, zou ik elke avond even gaan kijken of het weer gegroeid is heb zou ik geen last meer hebben van al die hormoontoestanden in mijn lijf!
Moe word ik van mensen die neerkijken op moeders die niet werken en de vooroordelen daarover. Heb jaren hard gewerkt en thuisblijven bij je kind is geestelijk gezien vermoeiender dan welke baan dan ook! Het is soms erg zwaar, ziekmelden zit er nooit in en pauzes dat zijn de momenten dat je ff rustig naar de wc kan. Toch zou ik met niemand willen ruilen en huiver ik bij het idee dat ik waarschijnlijk straks weer aan de slag moet en mijn kleintje naar de creché zal moeten brengen. Want wie weet nou beter dan mij wat mijn dreumes wilt en nodig heeft?! Helaas denkt dreumes's vader dat ik zééén van tijd overhoud en makkelijk iets erbij kan doen van huis uit. Nou meneer zou het een x moeten proberen kind verzorgen, huishouden, boodschappen doen en eten op tafel zetten. Denk dat we dan iedere avond kant-en-klaar maaltijden eten of afhaal #Mannen!
Ik word zo moe van al die mensen die zich bemoeien met mijn zwangerschap en de tijd die daarna gaat komen. Vooral moeder/schoonmoeder met opmerkingen als 'Zou je dat wel eten', 'Mag je dat wel doen', 'Je buik groeit wel een beetje snel/langzaam (afhangend van de dag dat ik ze zie)' en 'Je gaat straks wel weer aan het werk hoor! (stel je voor dat ik daar zelf zeggenschap over heb...)'. Zwangere vrouwen zijn altijd of te veel of te weinig bezig met hun zwangerschap en vooral de oudere generatie heeft daar wel erg veel meningen over, vooral omdat het 'vroeger anders ging'. Laat mij gewoon lekker zwanger zijn op mijn manier! Ik ben heel goed in staat om zelf mijn leven uit te denken en goed voor mijn baby te zorgen. En zo niet, dan hebben we daar altijd nog een verloskundige voor, die tenminste zonder belerend toontje dingen aangeeft...
Ik ben helemaal niet graag zwanger ... de hormonen hebben mij verandert, ik herken mezelf niet meer, ik heb reacties die ikzelf niet begrijp ... ik ben 30 weken zwanger, weet niet meer welke kleren ik moet aantrekken, kan niet meer op mijn buik slapen en heb ongeloofelijk veel zin in een broodje américain maar dat mag niet want ben niet imuun tegen toxoplasmose. Ruzie met mijn partner terwijl ik enkel nood heb aan zijn armen rondom mij. Pffff ... Maar laat ons duidelijk zijn, ik kijk er wel naar uit om mijn baby in mijn arme te houden. Nog 10 weken te gaan !!!!
